Violist Wouter Vandenabeele stond als lid van Ambrozijn aan de wieg van de Vlaamse neofolkbeweging, maar stak zijn neus middels het somswel zeventienkoppige wereldmuziekorkest Olla Vogala alras in andere muzikale tradities.Dat hij het ook graag klein houdt, bewees hij enkele jaren geleden met Chansons sans paroles, een album vol spaarzame en verstilde kamermuziek dat diverse prijzen in de wacht sleepte.Wie bang was dat hij om die reden hetzelfde kunstje nog eens uithaalde, kan gerust zijn.
Vandenabeele liet zich ditmaal voor zijn composities inspireren door muziek uit centraal Anatolië en leverde een plaat af die in al zijn soberheid zo mogelijk nog sterker is. Dat is overigens mede de verdienste van de drie muzikanten die aan Chansons pour la fin d'un jour meewerkten: Ertan Tekin op ney (fluit) en duduk (dubbelriet blaasinstrument), Emre Gültekin op diverse Turkse langhalsluiten en de voortreffelijke Vlaamse contrabassist Joris Vanvinckenroye.
Volkskrant Amsterdam, 10 juni 2011